در منابع حدیثی، دعاهای در جهت حفظ و سلامت جان و مال انسان از هر شر و بلایی؛ مانند سرقت و… آمده است؛

نظیر این دعا: «وَ مِنْهُ عَنِ الْخَضِرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ بْنِ مُسْلِمٍ وَ مُحَسِّنِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ أَوْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ کُلُّ مَنْ قَالَ هَذِهِ الْکَلِمَاتِ وَ اسْتَعْمَلَ هَذِهِ الْعُوذَةَ فِی کُلِّ لَیْلَةٍ ضَمِنْتُ لَهُ أَنْ لَا یَغْتَالَهُ مُغْتَالٌ مِنْ سَارِقٍ فِی اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَقُولُ بَعْدَ صَلَاةِ الْعِشَاءِ الْآخِرَةِ أَعُوذُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِقُدْرَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِمَغْفِرَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِرَحْمَةِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِسُلْطَانِ اللَّهِ الَّذِی هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ وَ أَعُوذُ بِکَرَمِ اللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَمْعِ اللَّهِ مِنْ شَرِّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ وَ کُلِّ مُغْتَالٍ وَ سَارِقٍ وَ عَارِضٍ وَ مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ وَ الْعَامَّةِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ دَابَّةٍ صَغِیرَةٍ أَوْ کَبِیرَةٍ بِلَیْلٍ أَوْ نَهَارٍ وَ مِنْ شَرِّ فُسَّاقِ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ وَ فُجَّارِهِمْ وَ مِنْ شَرِّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ دَابَّةٍ رَبِّی آخِذٌ بِناصِیَتِها إِنَّ رَبِّی عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ»؛‏[1]

راوی از امام باقر، یا امام صادق(ع) نقل می‌کند هرکس این کلمات را هر شب بخواند من برایش ضمانت می‌کنم که از شر و آزار هر شروری در امان باشد. بعد از نماز عشا بگوید: «پناه می‌برم به بزرگى خدا، پناه می‌برم به قدرت خدا، پناه می‌برم به مغفرت خدا، پناه می‌برم به رحمت خدا، پناه می‌برم به سلطان خدا که او به هر چیزی توانا است، پناه می‌برم به گذشت خدا، پناه می‌برم به آمرزش خدا و پناه می‌برم به رحمت خدا از شرّ هر گزنده و کشنده و از شرّ هر جاندار کوچک و بزرگ در شب و روز، و از شرّ بدکاران عرب و عجم، و از شرّ بدکاران جن و انس و از شرّ هر حیوانی که پروردگار من بر او تسلط دارد (اما سلطه‌اى با عدالت! چرا که) پروردگار من بر راه راست است!».‏

البته آیات و سوره‌هایی نیز در ضمن روایات آمده است؛[2] نظیر:

۱. «إِنَّ وَلِیِّیَ اللَّهُ الَّذی نَزَّلَ الْکِتابَ وَ هُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحین»؛[3] ولى و سرپرست من، خدایى است که این کتاب را نازل کرده و او همه صالحان را سرپرستى میکند.

۲. «وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَ الْأَرْضُ جَمیعاً قَبْضَتُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ السَّماواتُ مَطْوِیَّاتٌ بِیَمینِهِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى‏ عَمَّا یُشْرِکُون»؛[4] آنها خدا را آن‌گونه که شایسته است نشناختند، در حالى‌که تمام زمین در روز قیامت در قبضه اوست و آسمان‌ها پیچیده در دست او خداوند منزّه و بلند مقام است از شریک‌هایى که براى او مى‏‌پندارند.

پی نوشت:

[1]. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۸۳، ص ۱۲۷، مؤسسة الطبع و النشر، بیروت، چاپ اول، 1410ق.

[2].کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۲، ص ۶۲۴، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.

[3]. اعراف، ۱۹۶.

[4]. زمر، ۶۷.

منبع : شفقنا

عبادتی همراه با حلاوت و شیرینی

به گزارش جهان به نقل از افکارنیوز، مؤمن باید شیرینی ایمان را در وجود خود حس کند و با همین احساس، همیشه با نشاط و سرخوش به عبادت و ذکر بپردازد. یکی از راه های آن، کنترل نگاه است.

امام صادق(علیه السّلام) می فرماید: «هرکس به خاطر خدا و ترس از او، نگاه به نامحرم را ترک کند، خداوند ایمانی به او عنایت فرماید که شیرینی آن را در دلش احساس نماید.»

همچنین از معصوم (علیه السّلام) روایت شده است:
«مسلمانی نیست که در اولین نگاه به نامحرم دیدگان خود را فرو بندد مگر این که خداوند متعال در قلب وی عبادتی همراه با حلاوت و شیرینی خاص ایجاد نماید.»

منبع:
۱. بحارالانوار، ج۱۰۴، ص۳۸.
۲. میزان الحکمه، ج۱۰، ص۷۸.
۳. اخلاق اسلامی، ص۲۴۹.

به نقل از رجا نیوز

اميرمومنان علي عليه السلام مي فرمايند: «برخي از نيکوترين خلق و خوي زنان، زشت ترين صفت اخلاقي مردان است، مانند تکبر، ترس و بخل، هرگاه زني متکبر باشد، بيگانه را به حريم خود راه نمي دهد، اگر بخيل باشد اموال خود و شوهرش را حفظ مي کند و چون ترسان باشد از هر چيزي که به آبروي او زيان رساند فاصله مي گيرد.»
                                                                                                                                            نهج البلاغه- حکمت۲۳۴

 انسان با ایمان كار نیك و خوب را دوست دارد. دلش می خواهد تا آنجا كه از دستش بر می آید كار خوب انجام دهد و پرونده اعمال خود را مملو از كارهای خوب كند. دوست دارد بهترین كارها را انجام دهد تا پیش خدا و اولیاء الهی روسفید باشد. می خواهد برای تقرب به درگاه الهی و عزیزشدن پیش خداوند منّان كاری انجام دهد.

كار خوب هم كه زیاد است. اما كدام یك را باید انجام داد؟ در این فرصت محدود زندگی بهتر است به چه كاری مشغول شد؟

برای اینكه بدانیم كدام كار را خدای مهربان بیشتر دوست دارد، از پیامبر محبوب خدا صلی الله علیه وآله كه شهر علم و دانایی است و علمش متصل به علم خداوند است بشنویم كه فرمود:

محبوبترین كارها در پیش خدا كاریست كه دوام آن بیشتر است ، اگر چه اندك باشد .

در میان بهترین كارها، وقف یكی از بهترین ها است. چرا كه یكی از ماندگارترین و بادوام ترین كارهاست. عملی است كه وابسته به زمانِ محدود عمر و زندگی نیست. انجامش لحظه ای است اما نتیجه و اثرش ابدی. پاداش وقف، مقطعی نیست. واقف چه زنده باشد و چه نباشد در حال انجام كار خیر و حسنه است. وقف می تواند كوله بار واقف را لحظه به لحظه تا قیام قیامت سنگین تر كند. وقف، روز به روز و لحظه به لحظه حسنه و كار نیك است از این جهت واقف هر لحظه و هر آن در حال انجام عمل صالح است.

وقف با چرخ زمان حركت می كند و هرچه زمان جلو می رود او را همراهی می كند و رنگ و بوی كارنیك وعمل صالح واقف را به مشام آیندگان نیز می رساند.

در روايتى از اميرالمؤمنين از سلام به شش گروه نهى شده است:

«ستة لا ينبغى ان يسلم عليهم: اليهود و النصارى و اصحاب النرد و الشطرنج و اصحاب الخمر و البربط و الطنبور و المتفكهون بسب الامهات و الشعراء».

«به شش گروه نبايد سلام كرد: يهود و نصارى، كسانى كه شطرنج‏ بازى میكنند، شراب خواران، كسانى كه آلات موسيقى مىینوازند، كسانى كه به مادرشان دشنام میدهند و شاعران(ناحق)».