منقول است که مرحوم حاجی سبزواری (رضوان الله علیه ) برای عیادت بیماری می رفت و عده ای هم با او بودند. نزدیک منزل بیمار که رسید، برگشت و نرفت .
اطرافیان پرسیدند: آقا چرا تا این جا آمدید و حالا بر می گردید؟ آقا جواب داد: که خطوری به قلبم کرد که بیمار وقتی مرا ببیند، از من خوشش خواهد آمد و می گوید که سبزواری ، چه انسان والا و بزرگی است که به عیادت من بیمار آمده است . حالا برمی گردم تا هنگامی که اخلاص اولیه را بیابم و تنها برای خدا به عیادت بیمار بیایم .

در محضر استاد، ص 23.

روى خوش و محبت در خانه

یکى از سفارش‏هاى حاج آقاى دولابى این بود که هر وقت مى‏ خواهید از خانه بیرون روید، از اهل خانه و از پدر و مادر یا همسر و فرزندان، با روى خوش جدا شوید. بگویید: کارى ندارید؟، چیزى نمى‏ خواهید؟ با عافیت و دل خوش از خانه بیرون بروید. اهل خانه را شاد کنید. درست خداحافظى کنید. در این صورت تا زمانى که بیرون خانه هستید، یا در مسافرت به ‏سرمى‏ برید، خوش هستید و دست خدا به همراه شماست. مبادا با قهر و اخم و ناراحتى از اهل خانه جدا شوید! حتماً با خداحافظى و صلح و صفا بیرون روید. مى‏ فرمودند: «من وقتى مى خواهم از خانه بیرون بروم، حاج خانم مى‏ آید و یک پارچه ‏اى برمى‏ دارد و کفش‏هاى من را پاک مى‏ کند و مى‏ گوید: حاج آقا جونم، حاج آقا جونم، قربونت برم! از این بهتر شوهرى در عالم نیست! بعد هم مى‏ گوید: حاج آقا جون بده بیاید. با چند تا تعریف جیب‏ هاى ما را خالى مى‏ کند. هر کس باشد، دستش در جیبش مى‏رود. ما راهش را بلد نیستیم. اگر از فولاد هم باشى، با محبت زمین مى‏خورى. اگر سنگ هم باشى، با محبت ذوب مى ‏شوى. هیچ چیز مثل محبت انسان را زمین نمى ‏زند. اگر خانم محبتش بیشتر باشد، او غالب مى‏ شود و اگر آقا محبتش زیادتر باشد، او غالب است.

مرحوم آیت ‏اللّه احمدى میانجى از دفتر یکى از مراجع براى پاسخ به پرسش‏ها براى حج دعوت شدند؛ یک دعوت مجانى. ولى ایشان گفتند: من نمى توانم بیایم، عذر دارم. فرزندان ایشان گفتند: همه آرزو دارند به حج بروند. شما را مجانى و با احترام مى‏ برند و پذیرایى هم مى کنند. فرمودند: مادر شما مریض است. در خانه نمى ‏تواند همه کارهایش را انجام دهد. در بعضى از کارهایش باید به ایشان کمک کنم. گفتند: ما همه کارهاى مادرمان را انجام مى‏ دهیم. گفتند: بعضى از کارهاست که ممکن است از شما خجالت بکشد، من از همه محرم‏تر هستم. ببینید ایشان خدمت کردن به خانم را از حج رفتن مهم‏تر مى‏ بیند.

این مطلب را دست‏کم نگیرید. ما گاهى سوراخ دعا را گم مى‏ کنیم. گاهى مى ‏بینى که حج و کربلاى شما این است که به خانم و بچه‏ ها و پدر و مادر برسى. با این کار خدا را خشنود کرده‏ اى. گاهى انسان با دور خانه خدا چرخیدن از صاحب‏خانه جدا شده است. ما باید دور صاحب‏خانه بچرخیم، نه دور خانه.

کعبه یک سنگ و نشانى است که ره گم نشود حاجى احرام دگر بند ببین یار کجاست

اهانت به دوستان امام علیه السلام

امام صادق ـ علیه السلام ـ به گروهى فرمودند: چرا به ما اهانت مى ‏کنید و ما را سبک مى‏ شمارید؟! یک نفر به امام گفت: به خدا پناه مى ‏بریم از این‏که به شما اهانت کنیم و شما را سبک بشماریم! امام فرمود: تو یکى از همان‏ها هستى که به ما اهانت کردى! دست و پاى خودش را جمع کرد و گفت: من به خدا پناه مى‏ برم که به شما اهانت کنم! کى اهانت کردم؟ فرمود: وقتى به سفر حج مى‏ رفتى، در بین راه یکى از دوستان ما پیاده بود، در راه مانده بود. التماس کرد که مرا سوار کن. چرا سوارش نکردى؟ تو به آن دوست ما استخفاف کردى. در حقیقت به من اهانت کردى.

وَ مَنِ اسْتَخَفَّ بِمُؤْمِنٍ فبنا اسْتَخَفَّ وَضَیَّعَ حُرْمَةَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ؛(1)کسى که مؤمنى را سبک بشمارد، ما را سبک شمرده و حرمت خدا را ضایع کرده است.

یعنى فرقى نمى ‏کند؛ اگر من به دست شما زدم، در حقیقت به شما زده ‏ام؛ چون دست شما جزء شماست. دوستان و شیعیان اهل‏بیت ـ علیهم السلام ـ در حقیقت جزء آنها هستند. اگر به جزء اهانت کردى، در حقیقت به کل اهانت کرده اى!

بالاتر این که خداوند فرموده است :

مَنْ اَهانَ لى وَلیًّا فَقَدْ بارَزَنى بِالْمُحارَبَةِ وَ دَعانى اِلَیْهِ؛(2)

کسى که به دوست من اهانت کند، اعلام جنگ با من کرده است و مرا به مبارزه دعوت کرده است.

این تعبیر، تعبیر بسیار تندى است. در حقیقت اهانت و آزار دوستان خدا در حکم جنگ با خداست. این بینش، انسان را از بسیاى از خطاها بازمى ‏دارد.

هزار بار پیاده گر طواف کعبه کنى قبول حق نشود گر دلى بیازارى

1. وسائل الشیعة، ج ۸ ، ص ۵۹۳، ح ۱۶۲۹۰ .

2. بحارالأنوار، ج ۴، ص ۶۵ .

یکى از بزرگان مى‏ فرمود: ما پنج تا عیب داریم، خانم هم شش تا عیب دارد. روى هم مى‏ ریزیم و زندگى مى‏ کنیم. این طور نیست که آقا عیب دارد، ولى خانم بى‏ عیب است، یا برعکس. نه شما بى‏ عیب هستى و نه او. عیب‏ها را روى هم بریزید و با هم بسازید و زندگى خوشی داشته باشید. اصلاً عیب همدیگر را نبینید. با صفا و محبت با هم زندگى کنید. یکى از راه‏هاى عملىِ ایجاد صفا و محبت در زندگى همین است که عیب‏ها را نبینم، بلکه قشنگى‏ها و زیبایى‏ها را ببینم، بالاتر آن‏که همه را زیبا ببینم.

خداوند حاج آقا دولابى را رحمت کند! مى‏فرمود: خانه خودتان را خانه اهل بیت ـ علیهم السلام ـ به حساب بیاورید. یعنى مرد به قصد خدمت کردن به حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ به زنش خدمت کند و خانم هم به قصد حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ به شوهرش خدمت کند. به بچه ‏هایشان هم به قصد امام حسن و امام حسین ـ علیهماالسلام ـ خدمت کنند. آن وقت ببینید آن خانه چه مى‏ شود! آن خانه، خانه اهل بیت ـ علیهم السلام ـ مى‏شود. شیعیان جزء اهل‏بیت(ع) هستند.