در میان نافله، به نافله شب سفارش شده است. اگر هیچ نافله‌ای نمی‌خوانی لاقل نافله شب را ترك مكن، سحر بلند شو، مانند خروس‌ها كه برای ذكر خدا بیدار می‌شوند، اگر حال نداری یازده ركعت بخوانی لااقل یك ركعت آخر را بخوان. اگر باز هم حال نداری، بلند شو، و یك یاربّ بگو و بخواب، سحرها بلند شو و استغفار كن و قرآن بخوان.
جوانی در مسجد گوهرشاد به من رسید و پرسید اگر لباس چربی بگیرد با صابون یا چیز دیگری آن را پاك می‌كنیم اگر قلب ما زنگار گرفت چگونه آن را جلا بدهیم. گفتم سحرها قرآن بخوان و استغفار كن. حضرت رسول اكرم (صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمودند: بدرستی كه قلب‌ها زنگ می‌زند، همان‌طور كه آهن زنگ می‌گیرد، و همانا جلای آن‌ها را قرائت قرآن است..
كم زخروسی مباش، مشت پری بیش نیست                 از سر شب تا به سحر ذكر خدا می‌كند.

شبی مقدّس اردبیلی (رحمه‌الله) برای نماز شب بیدار شد و دید به غسل نیاز دارد، لذا بر سر چاه رفت تا برای غسل آب بكشد وقتی سطل را بالا كشید دید درون سطل پر از طلا و جواهر است، آن‌ها را در چاه ریخت و گفت: خدایا مقدّس، از تو آب می‌خواهد تا به نماز شب برسد، نه طلا. مردان خدا این چنین هستند.

منبع: سایت گفتمان دینی

سید علی آقا قاضی در یکی دیگر از نامه هایش چنین می نگارد: بسم الله الرحمن الرحیم، بعد حمدالله جل شأنه و الصلاة والسلام علی رسوله و آله؛ حضرت آقا! تمام این خرابی ها که از جمله است وسواس و عدم طمأنینه، از غفلت است؛ و غفلت کمتر مرتبه اش، غفلت از اوامر الهیه است و مراتب دیگر دارد که به آنها إن شاء الله نمی رسید و سبب تمام غفلات، غفلت از مرگ است و تخیل ماندن در دنیا؛ پس اگر می خواهید از جمیع ترس و هراس و وسواس ایمن باشید دائماً در فکر مرگ و استعداد لقاء الله تعالی باشید و این است جوهر گرانبها و مفتاح سعادت دنیا و آخرت؛ پس فکر و ملاحظه نمائید چه چیز شما را از او مانع و مشغول می کند، اگر عاقلی!

و به جهت تسهیل این معنی چند چیز دیگر به سر کار بنویسد بلکه از آنها استعانتی بجوئی:
اول بعد از تصحیح تقلید یا اجتهاد مواظبت تامه به فرائض خمسه و سائر فرائض در احسن اوقات؛
و سعی کردن که روز به روز خشوع و خضوع بیشتر گردد؛
و تسبیح صدیقه طاهره صلوات الله علیها بعد از هر نماز؛
و خواندن آیه الکرسی کذلک ؛
و سجده شکر و خواندن سوره یس بعد از نماز صبح؛
و واقعه در شبها؛
و مواظبت بر نوافل لیلیه؛
و قرائت مسبّحات در هر شب قبل از خواب و خواندن معوذات در شفع و وتر و استغفار هفتاد مرتبه در آن و ایضاً بعد از صلاة عصر؛
و این ذکر را بعد از صلوات صبح و مغرب یا در صباح و عشاء ده دفعه بخوانید: لا إله إلا الله وحده لا شریک له، له الحمد و له الملک و هو علی کل شیء قدیر، أعوذ بالله من همزات الشیاطین و أعوذ بک ربی أن یحضرون إن الله هو السمیع العلیم.
مدتی به این مداومت نمائید بلکه حالی رخ دهد که طالب استقامت شوید إن شاء الله تعالی.

کسانی که پول‌دار هستند خوب توجّه کنند، اولیاء خدا، بزرگان، اعاظم از جمله آیت‌الله العظمی بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن بهجت‌القلوب بیان کردند: وقتی دستت به دهانت می‌رسد و به مغازه‌ای رفته و می‌خواهی چیزی را انتخاب کنی؛ به تعبیری به وسع جیب خود نگاه می‌کنی و با توجّه به آن چیز خوبی را انتخاب می‌کنی. فرمودند: همین این‌جا به نفس خود «نه» بگو. تو همیشه در نعم غرق هستی و فعلاً این نعمت‌های ظاهری را می‌بینی. امّا برای تهذیب نفس، بهترین را نخر، چیز پایین‌تر را بخر.

میرزا جواد آقای تهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) (استاد اخلاق امام‌المسلمین، رهبر عظیم‌الشّأنمان) این‌گونه بودند - البته چند نفر از بزرگان دیگر هم همین حال را داشتند، در حالی که از همدیگر خبر نداشتند که فلانی چنین کاری می‌کند. روح تقوا همین است. عمل و حرفشان هم یکی می‌شود. متّقین، اولیاء خدا و عرفا کأنّ به هم اتّصال دارند، در حالی که گاهی از هم هیچ خبری ندارند. البته گاهی هم به اذن الله از هم خبر دارند - ایشان یک مواقعی در آخر شب که دیگر میوه‌فروشی می‌خواست ببندد، به مغازه میوه‌فروشی می‌رفت و آن میوه‌هایی را که فصلش بود، امّا یک مقدار خراب شده بود، می‌خرید.

یک‌بار یک نفر به ایشان گفته بود: آقا! شما که دارید، جسارتاً این به عنوان بخل محسوب نمی‌شود که شما از میوه‌های خوب استفاده نکنید؟ فرموده بودند: من که خیلی ندارم، امّا درست می‌گویی به اندازه خودم دارم. ولی من این کار را به خاطر دو دلیل انجام می‌دهم:

1. نفسم می‌خواهد، می‌گویم: بیخود می‌خواهی.

2. این بنده‌خدا ضرر داده و می‌خواهد همه را بیرون بریزد. ولی با این کار هم دلش خوش است که آن‌ها را با قیمت کمتر به من داده و به تعبیری منّت هم می‌گذارد که با قیمت کمتر داده (اولیاء خدا می‌فهمند، امّا چیزی نمی‌گویند و به رخ طرف نمی‌کشند) و هم این که میوه‌ها را دور نمی‌ریزد. امّا اگر من نخرم، کسانی که خوب بخر هستند، از او نمی‌خرند.لذا هم من به نفسم می‌گویم که نخواهد و خیلی مراقب باشد و هم به آن بنده‌خدا کمکی می‌شود.علی ایّحال از این مطلب بگذریم. من می‌خواستم یک تذکار اخلاقی را که اولیاء خدا می‌گویند، بیان کنم. از جمله، آیت‌الله العظمی بهجت‌(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم می‌فرمودند: وقتی در مغازه‌ای می‌روی و چیزی را انتخاب می‌کنی که پایین‌تر از آن هم هست، به نفست «نه» بگو و آن شیء پایین‌تر را بخر.

اوّلین نکته در روزه عام، چشیدن گرسنگی و تشنگی ظاهری است.دلیلش هم این است یک موقعی کنار دست انسان نیست، انسان نمی خورد امّا یک وقتی کنار دستت هست تا تشنه شدی آب می خوری امّا حالا خدا می گوید: آب هست امّا نخور! هیچ کس هم در خانه نیست و تنهایی. می توانی کنار شیر بروی و آب بخوری امّا نمی خوری؛ چون فرمان پروردگار عالم است - برای همین هم می گویند پروردگار عالم فرمود: تنها عبادتی که جزایش را خودم می دهم، روزه است- و فقط زمانی می فهمی که داری این فرمان را اطاعت می کنی یا خیر که تشنه ای. یعنی اطاعت انسان، موقعی که تشنه است، ظهور پیدا می کند. اگر تشنه نشوم و بگویم از صبح روزه گرفتم و تا غروب هم تشنه نشدم، معلوم نمی شود که نفسم پیروز شده یا اراده ذوالجلال و الاکرام؟!امّا وقتی تشنه شدم و با کار کردنم این تشنگی مدام اضافه شد، معلوم می شود کدام واقعاً پیروزند.

اولیاء می گویند:می خواهید بدانید که این خواسته نفس بوده و خود تشنگی نبوده و عطش کاذب است، ببینید غروب که می شود و نزدیک افطار دیگر احساس تشنگی نمی کنید. صبح رفتی بیرون و کارت را انجام دادی، دو ساعت اوّل تشنه شدی، می گویی: نه، روزه ام. بعد مدام احساس می کنی تشنگی ات زیادتر شده، لبت خشک شده. ظهر که می شود باز عطش بیشتر است. بعدازظهرنفس مدام می گوید: آب می خواهم امّا هنگام غروب آفتاب و اذان مغرب دیگرآن حرص و ولع و عطش نیست چه شد؟! الان که ساعت ها بیشتر گذشته و باید بیشتر تشنه باشی! امّا نفس دون فهمید، می گوید: من می خواستم یک کاری کنم که این روزه را بخورد و جواب به نفسش بدهد امّا دیگر تمام شد. لذا بعد آرام می شوی؛ چون بر نفست پیروز شده ای. پس این شیطان است.معلوم می شود آن حرص بود، آن نفس دون بود که حتّی در حال صیام هم حرص می زند. لذا اولیاء می گویند صیام عام برای این است تا با تشنگی و گرسنگی ظاهری متخلّقمان کند.

خدا آیت الله سیّد عباس ابوترابی فرد (پدر بزرگوار حاج سیّد علی اکبر ابوترابی فرد، آن مرد الهی که حرّ بود و برای همه آن اسرا در آن اسارت ظاهری - که در حقیقت حرّ بودند - پدری می کرد) را رحمت کند. ایشان نقل می کردند که یک کسی محضر حاج شیخ جعفر مجتهدی آمده بود و گفته بود: آقا! یک چیزی بگویید که اگر در جایی غیبت کردند، من آن را گوش ندهم. در این باره روایات خیلی شنیدم و خواندم، امّا یکی چیزی می خواهم که از زبان شما باشد تا آن را ملکه وجودی خود کنم و مدام یاد آن بیفتم که هر جا غیبت شد، دیگر غیبت گوش ندهم.

حاج شیخ جعفر مجتهدی فرموده بودند: نماز می خوانی؟ آن فرد لبخندی زده بود و گفته بود: اگر منظورتان از آن خواندن هاست، خیر، امّا اگر منظورتان همین خواندن عادی است که می خوانم. ایشان گفته بودند: منظورم همین خواندن عادی است، می خوانی؟ آن فرد تعجّب کرده و گفته بود: آقا! به صورت ظاهر یک دولا، راستی می شویم. فرموده بودند: اگر بخوانی، غیبت گوش نمی دهی. گفته بود: آقا! چرا؟ فرموده بودند: تو در نماز می گویی: « مالِک یوْمِ الدِّینِ » آن که مالک است، مالک اعضاء و جوارحت هم هست. اگر یادت بیفتد که تو عبد هستی و مالک، کس دیگری است؛ دیگر اختیار هیچ عضوی از اعضاء و جوارح خودت را نداری. اگر این، ملکه وجود شود، غوغا می شود!