نماز جمعه بچه‌ها را ببرید منتهی خطبه دوم ببرید

که زیاد طول نکشد و به بچه فشار نیاید

، اواخر خطبه دوم بچه‌ها را ببرید.

اگر بناست پدر برود و از اول خطبه‌ها بنشیند بی بچه برود

و اگر بناست بچه‌ها را ببرد آخر خطبه برود،

آخر خطبه‌ها با بچه ارزش آن بیش از بودن از اول خطبه هاست.

برنامه یمان جوری باشد که بچه خسته نشود

و بچه را ببریم ولی در نماز جمعه حتما شرکت کنیم.

درس هائی از قرآن

استاد بزرگوار جناب حجت الاسلام محسن قرائتی

آیت الله مرعشی نجفی، احترام خاصی برای والدین قائل بودند؛ خودشان می‌فرمودند

«وقتی مادرم مرا می‌فرستاد تا پدرم را برای خوردن غذا صدا کنم،

بعضی وقت‌ها می‌دیدم پدر به خاطر خستگی، در حال مطالعه خوابش برده است.

دلم نمی‌آمد ایشان را بیدار کنم، همان‌طور که پایش دراز بود، صورت خودم را به کف پای پدرم می‌مالیدم

تا ایشان بیدار می‌شد.

در این حال که بیدار می‌شد، برایم دعا می‌کرد و عاقبت‌بخیری می‌خواست،

من خیلی از توفیقاتم را از دعای پدر و مادر دارم.

مرحوم ایت الله العظمی مرعشی نجفی (رضوان الله تعالی علیه)

#سبک _زندگی_ بزرگان

گویند حضرت آدم نشسته بود، شش نفر آمدند، سه نفر طرف راستش نشستند و سه نفر طرف چپ.

به یکی از سمت راستی‌ها گفت: «تو کیستی؟»
گفت: «عقل.»
پرسید: «جای تو کجاست؟»
گفت: «مغز.»
از دومی پرسید: «تو کیستی؟»
گفت: «مهر.»
پرسید: «جای تو کجاست؟»
گفت: «دل.»
از سومی پرسید: «تو کیستی؟»
گفت: «حیا.»
پرسید: «جایت کجاست؟»
گفت: «چشم.»
سپس به جانب چپ نگریست و از یکی سؤال کرد: «تو کیستی؟»
جواب داد: «تکبر.»
پرسید: «محلت کجاست؟»
گفت: «مغز.»
گفت: «با عقل یک جایید؟»
گفت: «من که آمدم عقل می‌رود.»
از دومی پرسید: «تو کیستی؟»
جواب داد: «حسد.»
محلش را پرسید.
گفت: «دل.»
پرسید: «با مهر یک مکان دارید؟»
گفت: «من که بیایم، مهر خواهد رفت.»
از سومی پرسید: «کیستی؟»
گفت: «طمع.»
پرسید: «مرکزت کجاست؟»
گفت: «چشم.»
گفت: «با حیا یک جا هستید؟»

گفت: «چون من داخل شوم، حیا خارج می شود.»

روزها گذشت و گنجشك با خدا هیچ نگفت.

فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هربار به فرشتگان اینگونه می گفت: می آید، من تنها گوشی هستم كه غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی ام كه درد هایش را در خود نگه می دارد و سرانجام گنجشك روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.

فرشتگان چشم به لبهایش دوختند، گنجشك هیچ نگفت

و خدا لب به سخن گشود، با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست،

گنجشك گفت: لانه كوچكی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی كسی ام. تو همان را هم از من گرفتی. این توفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی از لانه محقرم كجای دنیا را گرفته بود؟ و سنگینی بغضی راه بر كلامش بست.

سكوتی در عرش طنین انداز شد. فرشتگان همه سر بزیر انداختند.

خدا گفت: ماری در راه لانه ات بود. خواب بودی، باد را گفتم تا لانه ات را واژگون كند. آنگاه تو از كمین مار پرگشودی.

گنجشك خیره در خدایی خدا مانده بود. خدا گفت: چه بسیار بلاها كه بواسطه محبتم از تو دور كردم و تو ندانسته به دشمنیم برخواستی. اشك در دیدگان گنجشك نشسته بود. ناگاه چیزی در درونش فروریخت، های های گریه هایش ملكوت خدا را پر كرد.

حضرت موسى (علیه السلام ) در مناجات خود در كوه طور عرض كرد: یا اله العالمین (اى معبود جهانیان ).
جواب شنید: لبیك (یعنى نداى تورا پذیرفتم ).
سپس عرض كرد: یا اله المحسنین (اى خداى نیكوكاران ) همان جواب را شنید سپس عرض كرد: یا اله المطیعین : (اى خداى اطاعت كنندگان ) باز همان پاسخ را شنید.
سپس عرض كرد: یا اله العاصین (اى خداى گنهكاران ).
سه بار در پاسخ شنید: لبیك ، لبیك لبیك .
موسى (علیه السلام ) عرض كرد: خدایا چرا، در دفعه چهارم ، سه بار پاسخم دادى ؟!
خداوند به او خطاب كرد: عارفان به معرفت خود، و نیكوكاران و اطاعت كنندگان به نیكى و اطاعت خود، اعتماد دارند، ولى گنهكاران جز به فضل من ، پناهى ندارند، اگر از درگاه من ناامید گردند، به درگاه چه كسى پناهنده شوند؟!.

منتخب قوامیس الدرر(ملا حبیب الله كاشانى ) ص 268